fbpx

Kościół pobernardyński pw. Nawrócenia św. Pawła w Lublinie

Kościół i klasztor wzniesiono dla zakonu bernardynów z fundacji mieszczan w latach 1473–1495. Przebudowa, wykonana według projektu muratorów Rudolfa Negroniego i Jakuba Balina w pierwszej połowie XVII w., wywarła decydujący wpływ na kształtowanie się renesansu lubelskiego. Świątynia stała się wzorcem powielanym w kolejnych realizacjach na terenie miasta i regionu.

Sklepienie kościoła pokryto sztukateriami – dekoracją plastyczną w postaci listew i figur geometrycznych uzupełnianych dodatkowymi motywami w formie rozetek, serc i gwiazd. Po wschodniej stronie świątyni zachował się charakterystyczny szczyt pokryty ornamentem okuciowym, pochodzącym ze sztuki niderlandzkiej. Wewnątrz znajduje się renesansowy nagrobek Andrzeja Osmólskiego (początek XVII w.) oraz epitafium Wojciecha Oczki (koniec XVI w.) – nadwornego lekarza królów polski. Przechowywane są tu relikwie św. Walentego oraz św. Antoniego – patrona Lublina. W 1569 roku po podpisaniu aktu unii polsko-litewskiej w kościele odbyło się uroczyste nabożeństwo dziękczynne.

W latach 1908–1910 nastąpiła rozbudowa renesansowego chóru muzycznego, zaś w 1907 roku firma braci Rieger zbudowała nowe organy. Od 1954 roku rozpoczęto konserwację kościoła. Zrekonstruowano wieżyczkę na sygnaturkę nad wschodnim szczytem kościoła. Przeprowadzono wówczas także rekonstrukcję renesansowej kopuły nad kaplicą Matki Boskiej Częstochowskiej.

bernardynska

Informacje

Parking
Dostępne dla dzieci
Dostępne dla osób o specjalnych potrzebach