Świątynia powstawała w latach 1904-1905 według projektu lubelskiego architekta Władysława Sienickiego. Jest kościołem murowanym, który został zbudowany na planie krzyża łacińskiego. Wnętrze składa się z trzech naw, transeptu i zamkniętego trójbocznie prezbiterium. Z jego zachodniej fasady wyrasta wieża. Styl architektoniczny kościoła jest rzadkim na Lubelszczyźnie połączeniem zróżnicowanych form stylu neoromańskiego, widocznych na elewacji zewnętrznej, oraz neorenesansowego, zachowanego we wnętrzach. Główny ołtarz kościoła pochodzi z 1971 roku i jest rekonstrukcją pierwotnego ołtarza z 1906 roku, który został utracony w pożarze. W okresie powojennym wykonano zachowane do dziś witraże i polichromię.