Pisane początki miejscowości sięgają 1409 rok, kiedy wymienia się dziedzica wsi Sylwestra Lasotę Leszka herbu Płonia. Wkrótce odnotowane zostały nawet dwie kobiety – pisano o Świechnie z Ługowa i żonie Wilczka z Ługowa – Masiocie. Pierwszy Dwór w Ługowie powstał na przełomie XVII i XVIII wieku. Brak jest danych na temat tego, kto był jego właścicielem, jednak wiadomo jak wyglądał. Według opisu zbudowano go na planie prostokąta, z bocznym alkierzem, trójdzielny, dwutraktowy, z sienią na osi. Był drewniany, kryty gontem, wjeżdżało się do niego przez bramę. Nie przetrwał do końca XVIII wieku. W 1731 roku jako właściciel Ługowa wymieniony jest Daniel Kowalewski. Był wielkim dobroczyńcą parafii w Garbowie – ufundował nową dzwonnicę i przeprowadził remont kościoła (spalonego w 1915 roku). Józef Iżycki należał do elity województwa lubelskiego. Sprawował funkcję radcy Rady Obywatelskiego i radcy Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. Testamentem pozostawił dobra ługowskie swojemu bratu Benedyktowi, zobowiązując go do wypłacania stałej pensji zaufanemu ekonomowi majątku, Józefowi Ryszczyńskiemu. Nowy dziedzic wysyłał pieniądze do momentu, w którym zorientował się, że właściwy Ryszczyński już nie żyje, a pod jego nazwisko podszywa się inna osoba. Szczególnie hojną okazała się być wdowa po Benedykcie Iżyckim. Zobowiązała kolejnych dziedziców Ługowa do „wystawienia swoim kosztem domu na szkółkę i wydzielenia gruntu na ogród. Dodatkowo właściciel dóbr Ługów obowiązany był dawać corocznie na nauczyciela szkółki po dwa sągi drzewa na opał i cztery korce zboża”.

W tym samym czasie rozpoczął się proces uwłaszczania chłopów, powstało 18 gospodarstw. W latach 1911-23 majątek dzierżawiony był przez Władysława Zawadzkiego, który przeprowadził gruntowny remont starego dworu (oszalowanie zrębu) oraz dokonał rozbudowy dostawiając od południowej strony murowane, piętro we skrzydło. Od 1925r. właścicielem dóbr był Zygmunt Łabędzki, a potem jego syn Stanisław. Po upaństwowieniu majątku w 1944 r. dwór wraz z parkiem przeznaczony został na ośrodek kolonijny. W 1989 kompleks nabyli prywatni właściciele. Dawna siedziba ziemiańska otoczona jest parkiem. Zachowało się około 800 drzew z 16 gatunków. Kolejny, modrzewiowy dworek wzniesiony w  1. połowie XIX wieku najprawdopodobniej przez Józefa Iżyckiego częściowo dotrwał do naszych czasów.  

W centrum miejscowości stoi obelisk upamiętniający poległych w walce z hitleryzmem mieszkańców wsi. W Ługowie jest też kilka przydrożnych krzyży i kapliczek, a w jednym z lasów znajduje się grób ziemny z czasów II wojny światowej. Pochowane są w nim trzy kobiety (matka i dwie córki), ich los jest nie znany.