Pierwsza wzmianka dotycząca obiektu pochodzi z 1452 roku, kiedy to miał miejsce podział majątku Jastków pomiędzy braci rodu Grotów. Został wówczas wspomniany stary „dwór ojcowski”, który w wyniku podziału stał się własnością Prandoty. Określenie „stary dwór” sugeruje, iż historia tego miejsca jest znacznie odleglejsza. Niestety brak jakichkolwiek bliższych informacji dotyczących charakteru tej średniowiecznej siedziby. Kolejna wzmianka pochodzi w 1662 roku. Pojawiła się ona we fragmentarycznym inwentarzu części majątku, który zawiera zapis mówiący o „placu spalonego dworu”. Prawdopodobnie był to efekt wojen szwedzkich, które miały miejsce w II połowie XVII wieku. W tym samym czasie została zniszczona znaczna część Jastkowa. 

W 1780 roku, gdy właścicielką dóbr Jastkowa była Urszula Szaniawska z Olędzkich pojawił się następujący zapis: „Przy dworze znajdowały się 2 sady, jeden z ogrodem włoskim a drugi za stajnią, oraz trzy stawy: staw spuszczony ku karczmie, przy którym młyn nowo postawiony, stawek pod dworem i trzeci na Mełgiewszczyźnie, przy którym tartak i młyn”. 

Po koniec XIX wieku, gdy właścicielem Jastkowa został Nikodem Budny zespół dworsko – folwarczny został przebudowany w okazałą siedzibę pałacowo – parkową, mieszczącą obecnie Urząd Gminy Jastków. Zachowany do dzisiejszych czasów pałac został wzniesiony według projektu budowniczego lubelskiego Aleksandra Zwierzchowskiego. Jest to okazały eklektyczny budynek o urozmaiconej, malowniczej bryle i elewacją frontową zwrócony na wschód . Pałac wybudowano na planie podłużnego prostokąta, jako dwukondygnacyjny budynek z czworoboczną wieżyczką pokrytą ostrosłupowym hełmem. Korpus główny od frontu poprzedzony jest filarowo-kolumnowym portykiem, nad którym znajduje się taras. Mieści się tu wejście główne do pałacu. Wraz z budową pałacu, został założony park krajobrazowy w stylu angielskim. Pod względem kompozycyjnym pałac stanowi dominantę przestrzenną założenia ogrodowego.