Czwarty pełnometrażowy film klasyka słowackiej kinematografii Dušana Hanáka, wrażliwego portrecisty zwyczajności – i trzeci, który zamiast na ekrany kin trafił na cenzorską półkę. Na osiem lat. Powód? Dopatrzono się w nim brzydoty i pesymizmu, które oficjalnie nie istniały w społeczeństwie socjalistycznym. Zaprezentowany w 1989 roku w konkursie Berlinale, zyskał tam Srebrnego Niedźwiedzia za najlepszą reżyserię.